معرفی سبک: Minimal Techno

مینیمال تکنو یک سبک زیر شاخه‌ی مینیمالیست از موسیقی Techno است. این زیر سبک توسط صداهایی که از علم زیبایی شناسی صدا کمی دورتر هستند شناخته می‌شود که مشخصه‌ی اصلی آن صداهایی با تکرار زیاد و توسعه و رشد خیلی کم می‌باشد. به نظر می‌رسد مینیمال تکنو برای اولین بار در اوایل دهه‌ی ۹۰ و در اصل توسط آهنگسازان مستقر در دیترویت Robert Hood و Daniel Bell توسعه یافته است.

در اوایل دهه‌ی 2000 اصطلاح Minimal به صورت کلی برای توصیف برخی از استایل‌های تکنو به کار می‌رفت که در آلمان برای اولین بار توسط لیبل‌هایی از جمله Kompakt، Perlon و لیبل دی جی معروف Richie Hawtin یعنی M-nus رواج پیدا کرد. توسعه‌ی این سبک اغلب توسط آهنگسازان مرتبط با سبک Detroit Techno به عنوان موج دوم تلقی می‌شد.

طبق گفته‌های Derrick May: در حالی که هنرمندان موج اول از به دست آوردن موفقیت‌های اولیه‌ی جهانی خود لذت می‌بردند، موسیقی تکنو نیز، الهام بخش بسیاری از دی جی‌های نوظهور و آهنگ‌ سازان خانگی در دیترویت شده بود. این نسل جوان‌تر شامل آهنگ‌ سازانی از جمله Richie Hawtin، Daniel Bell، Carl Craig، Kenny Larkin، Robert Hood بود و کار تعدادی از این هنرمندان با تمرکز بر روی مینیمالیسم تکامل یافت.

رابرت هود اینگونه توصیف کرده است که در اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ تکنو خیلی (Rave) شده بود و تمپوی ترک‌های تکنو به حدی بالا آمده بود که منجر به ظهور خودستایی در آن سبک شده بود. چنین روندها و گرایشاتی منجر به فروپاشی روح تکنو می‌شد که نمونه‌ای از صدای اصلی دیترویت تکنو بود. همچنین رابرت هود خاطر نشان کرد که او و دنیل بل هر دو فهمیدند که در دوران گرایش به Rave چیزی از تکنو از دست رفته بود و دیدند که ویژگی مهم صدای اصلی تکنو دیگر مثل سابق نیست.

رابرت هود همچنین گفت: آن از دیدگاه آهنگ سازی عالی به نظر می‌رسید، اما یک عنصر جک (بالابرنده) در این ساختار وجود دارد. مردم از اینکه هیچ فانکی دیگر در تکنو وجود نداشت شکایت داشتند و دیگر احساسی در تکنو وجود نداشت و هیچ صدای پیانو یا خواننده‌ای وجود نداشت که این شکاف احساسی را بتواند پر کند. آنجا بود که فکر کردم زمان بازگشت به زیرزمین اصلی فرا رسیده است. صدای مینیمال تکنو در این زمان پدیدار شد که به گفته‌ی رابرت هود آن صدایی بود که صدای خشن اره برقی را نداشت و تنها درام‌ها، بیس لاین‌ها و گرووهای فانکی در آن وجود داشت و آنها چیزهایی ضروری برای به حرکت درآوردن مردم بودند.

مینیمال تکنو به جای ملودی و پیشرفت خطی بر روی ریتم و تکرار تمرکز دارد، دقیقا مثل موسیقی‌های مینیمایسم کلاسیک و موسیقی‌های سنتی آفریقایی که به الهام بخشیدن به این سبک کمک می‌کردند. به گفته‌ی دی جی Sherburne، اصطلاح مینیمال برای توصیف هر نوع مشتق اسیدی سلب شده از استایل دیترویت کلاسیک به کار می‌رفت.

نویسنده‌ی لس آنجلسی Daniel Chamberlin منشا مینیمال تکنو را به گروه دو نفره‌ی آلمانی Basic Channel نسبت می‌دهد. او همچنین گفته است که تکنیک‌های مورد استفاده‌ی آهنگ سازانی مانند Richie Hawtin، Wolfgang Voigt و Surgeon و آن دسته از آهنگ سازان مینیمالیست آمریکایی مانند Steve Reich به خصوص در سیستم عبارت بندی الگوها بسیار شبیه به هم می‌باشد که Reich نیز در بسیار از آثار خودش آنها را به کار برده است.

Philip Sherburne طرح کرده است که تکنو مینیمال از دو رویکرد سبکی خاص استفاده می‌کند که آنها اسکلت بندی و بزرگنمایی هستند. به گفته‌ی شربورن در مینیمال تکنوی اسکلتی تنها عناصر اصلی با تزئین مورد استفاده قرار می‌گیرند که تنها برای به وجود آوردن تنوع در آهنگ می‌باشند.

در مقابل بزرگنمایی ‌استایلی از مینیمالیسم است که در آن بسیاری از صداها به مرور زمان لایه بندی می‌شوند، اما این لایه بندی به همراه کمی تغییر در عناصر صوتی می‌باشد. امروزه تاثیر استایل‌های مینیمالی موسیقی هاوس و تکنو نه تنها در موسیقی کلاب بلکه در موسیقی عامه پسند نیز شنیده می‌شود. مینیمال تکنو در مرکز تکرار قرار دارند و اغلب از توصیفاتی مانند بی تجمل، بالینی، ریاضیات و علمی الهام می‌گیرد.

میانگین تمپو در این سبک چیزی بین ۱۲۵ تا ۱۳۰ ضرب در دقیقه می باشد. Richie Hawtin نیز پیشنهاد کرده است که Bpm ۱۲۸ بسیار مناسب این سبک است. در صحنه‌های مینیمال تکنو اولیه اکثر ترک‌ها با استفاده از درام ماشین‌های TR-909 و TR-808 ساخته‌ شده‌اند که هنوز هم از هر دوی آنها در مینیمال تکنوهای امروزی نیز استفاده می‌شود. در مقابل سبک مینیمال هاوس، مینیمال تکنو کمتر دارای صداهای بومی آفریقایی است و بجای بیس‌های عمیق بیشتر بر روی فرکانس‌های میانی تمرکز دارد.

منبع دی‌جی سنتر هرگونه کپی برداری پیگرد قانونی دارد.